Toen wij besloten om kleiner te gaan wonen dacht ik dat dit een stap “terug” was. Ik schaamde me zelfs een beetje. Bang dat mensen er iets van vonden. Dat we ons mooie nieuwe en grote huis met nét aangelegde droomtuin, “ineens” omruilden voor een veel kleiner, gedateerd jaren 80 huisje met een postzegel tuin.
Achteraf kwam het besluit niet “ineens”, maar is dit idee (en het verlangen) onbewust beetje bij beetje ontstaan In de jaren daarvoor.
Ik stileerde en fotografeerde huizen voor de verkoop. Juist de metamorfoses van de kleinere huizen “pakten” me. De rijtjeshuizen, arbeiders woningen of de appartementjes die ik deed.
Misschien omdat hier de meeste winst te behalen viel.
Als het plafond en de muren strak waren gezet, alle muren fris wit waren gesaust en het tot in de puntjes was ingericht en gestileerd door mij, met precies genoeg en álleen de mooiste items, nam ik het eindresultaat altijd goed in me op. En ik genoot van het gevoel wat zo’n huis bij me opriep.
Ondanks de beperkte oppervlakte van zo’n huis, ervaarde ik een enorm gevoel van ruimte, overzicht en rust. Een heerlijke frisse nieuwe start. En dat gevoel trof niet alleen mij. Maar ook de kijkers en kopers. Het zorgde dat de (eerder onverkoopbare) huizen na de styling binnen no time werden verkocht voor een hele goede prijs.
Ruimte, overzicht en rust. Dat was niet alleen waar de kópers naar op zoek waren. Het was ook waar ik persoonlijk zélf zo aan toe was. Want om eerlijk te zijn ontbrak het daar nogal aan in die tijd. De jaren ervoor was ik die dingen (en mezelf trouwens) behoorlijk kwijt geraakt als ik eerlijk ben. Deels door het altijd maar “aan” staan. En deels door een groot verlies.
In 2011 overleed mijn vader, plotseling en veel te jong. Een maand voor mijn bruiloft. Hij was pas 62 jaar.
In plaats van ons trouwdiner uitproberen (wat die avond op de planning stond), waren we mijn vaders uitvaart aan het regelen.
Het goede nieuws is dat ik mede door deze gebeurtenis wél mijn dromen durfde waar te maken en zo, in 2014, begon met Verknocht. Misschien wel mede daardoor ging het, ondanks het verdriet met mij best goed.
Maar toen mijn moeder de diagnose dementie kreeg sloeg bij mij de paniek wel toe.
Ik zat ernaast bij de dokter. En ik kan nóg voelen, wat ik toen voelde. Het idee om óók mijn moeder kwijt te raken vloog me in alle hevigheid aan.
Zonder al te dramatisch te doen. Want dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling toen ik deze post begon…..Het was natuurlijk best veel. Ik had nog helemaal niet verwerkt dat mijn vader plotseling overleed. En toen kwam daar, in het eerste jaar van mijn eigen onderneming Verknocht (2014) de diagnose dementie van mijn moeder bij.
Wat me ook “ineens” mantelzorger maakte. Iets wat niet echt op mijn lijstje stond, net getrouwd en begin 30. Maar natuurlijk deed (en doe) ik dit, met liefde!
Maar het is best een ding en het blijft zoeken naar balans.
Ik vertel dit dus niet om dramatisch te doen, maar wél dat dit alles hoort bij mijn eigen persoonlijke reis naar kleiner wonen.
Ik begon te verlangen naar minder. Naar overzicht en naar rust. En dit eindigde voor mij dus met een kleiner (en goedkoper) huis.
Ik besefte me óók dat ik eigenlijk was gaan leven om te werken ipv andersom.
En, nou heb ik de leukste job die je maar kan hebben, maar toen ik ziek werd (ik kreeg in 2017 een burn-out) werd ook duidelijk dat de prestatiedruk voor mij te hoog was om onze hoge hypotheek lasten te voldoen. Dat is niet zoals ik het wil en zoals het goed is voor mij!
Ik had van dichtbij gezien dat het leven kort kan zijn.
Nadat ik weer opkrabbelde merkte ik al snel dat doorstarten met Verknocht voorlopig geen optie was.
En een baan die veel van me zou vragen ook niet.
En zo besloten wij in 2018 ons prachtige huis te verkopen en die stap “terug” te zetten, zodat we uiteindelijk een rijker leven konden gaan leven.
Ik prijs mezelf gelukkig dat Martijn (mijn man) en ik er beiden zo instonden. En daarmee ging alles eigenlijk best heel vlot en natuurlijk.
En, ik zou het opnieuw, wéér doen! Het ontspullen en het kleiner wonen heeft me uiteindelijk ontzettend veel gebracht. (En is trouwens nog altijd een proces met ups en downs)
Daar wil ik jou óók graag in meenemen via mijn blog.
Omdat ik merk dat het me goed doet om van me af te schrijven. Het zorgt dat ik even stil sta. Dat geeft me overzicht.
Daarnaast deel ik graag open en eerlijk, omdat ik geloof dat we elkaar daarmee kunnen helpen.
Vroeg of laat krijgen we allemaal wel te maken met sores of verlies, met teveel ballen in de lucht en/of met het verlangen naar rust en overzicht. It’s life. En zonder downs, geen up!
Of je nu kleiner gaat wonen, omdat je dit zélf wilt of omdat je voor je gevoel geen andere keus hebt. Of, zoals ik, van allebei een beetje…
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen, dat kleiner wonen GEEN nadeel is, maar een kans op een rijker leven.
Écht waar, óók op styling gebied.
Het stylen van een kleiner huis is zó veel leuker dan een grote villa!
Daar vertel ik jou graag nog veel meer over, hier op mijn blog.
Laat gerust een reactie achter, vind ik hartstikke leuk!
Liefs Marit
